Historia Herbaty

Jedna z legend dotyczących odkrycia herbaty związana jest z chińskim cesarzem Shennongiem, panującym około 2737 roku p.n.e. Władca ten, wypoczywając w cieniu pewnego krzewu, poczuł pragnienie, więc poprosił swojego sługę o zagotowanie wody. Kilka listków opadło z krzewu do filiżanki. Cesarz zachwycił się orzeźwiającym i delikatnym napojem i nakazał uprawę tej rośliny w kraju.


Uprawa herbaty była bardzo popularna w Chinach w VII wieku. Jej listki zgniatano, suszono i formowano w tzw. "cegiełki". Później herbatę cegiełkową zastąpiono herbatą w proszku, a nowy sposób zaparzania polegał na wsypywaniu proszku do czarki z wrzątkiem i roztrzepaniu specjalną trzepaczką.

Jej import do Europy zapoczątkowali Holendrzy. Szczególnie popularna stała się we Francji, Anglii, Holandii i Danii. Chociaż znano już różne rodzaje herbaty: czarną, zieloną i czerwoną najbardziej popularnym gatunkiem była czarna. Już wtedy przyrządzano ją według przepisu obowiązującego do dziś. Zagotowywano w czystym czajniku wodę, do której wrzucano listki herbaciane we właściwej proporcji tzn. łyżeczkę na filiżankę napoju, a następnie przykrywano i zaparzano 5 minut. Bardzo długo Chiny były największym producentem i głównym dostawcą do Europy. Obecnie w sprzedaży oprócz Chin dominują trzy kraje: Indie, Sri Lanka na wyspie Cejlon i Kenia. Od XIX wieku herbatę uprawia się w Afryce, głównie Mozambiku i Rodezji Południowej oraz w takich krajach jak Kamerun czy Burundia.
Polacy znajdują się w światowej czołowce pod względem picia herbaty (ok. 1,21 kg na osobę).